Ένα σου σημάδι μόνο για να... (επαν)-εκλεγώ! Aρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Περιμένοντας ένα νεύμα, ένα σημάδι, το προσκλητήριο- σήμα ενός πολιτικού αρχηγού προς τους επίδοξους συνοδοιπόρους του, που περιμένουν υπομονετικά στο περιθώριο μέχρι να προσκληθούν επίσημα.

Υπάρχει κάτι σχετικό μαγικό, τελετουργικό, τη στιγμή που ένας πολιτικός ηγέτης κάνει το νεύμα, μια χειρονομία, ένα βλέμμα ή μία λέξη που αρκεί να μετατρέψει έναν απλό παρατηρητή- κομπάρσο, σε πρωταγωνιστή. Είναι μια παλιά γνώριμη σκηνή, στη σκάλα αεροπλάνου όπου δόθηκε με μια χειρονομία, έναν νεύμα ή κλήση, το μήνυμα "έρχεσαι μαζί μου". Ένα στιγμιαίο βλέμμα που έγραψε ιστορία.

Σήμερα, υπάρχουν πολλοί που περιμένουν ένα νεύμα, μια πρόσκληση από  πρώην πρωθυπουργό να μπουν στο "κάδρο" του νέου κόμματος του όταν αυτό ανακοινωθεί.

Κάτι σαν στρατιώτες σε αναμονή ,ηθοποιοί στα παρασκήνια, που περιμένουν να παίξουν στο νέο έργο όταν αυτό ανέβει. Κάθε φορά που ένα νέο κόμμα, αναγγέλλεται ή πιθανολογείται η αναγγελία του, στην ουρά του αρχηγού συνωστίζονται δεκάδες υποψήφιοι, νέοι και παλιοί που μετακινούνται από κόμμα, σε κόμμα, θέλοντας να εκμεταλλευτούν τη νέα ευκαιρία εκλογής η επανεκλογής τους.

Πρόσφατα, έχουν υπάρξει πολιτικοί που έχουν αλλάξει κόμματα, με την ίδια ευκολία που αλλάζουν τηλεοπτικά κανάλια. Απλά, ορκίζονται πίστη σε νέες αρχές και ιδεολογίες μόνο που είναι οι ίδιες οι παλιές, σε καινούργιο περιτύλιγμα! 

Το νέο κόμμα, γίνεται η λύση στο προσωπικό τους "αδιέξοδο" και οι παλιές αξίες μοιάζουν φθαρμένες και ξεπερασμένες. Στη σύγχρονη εποχή μας ο νέος αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος μοιάζει με τον influencer που παρουσιάζει ένα νέο τεχνολογικά εξελιγμένο προϊόν επικοινωνίας, που όλοι θέλουν να αποκτήσουν. 

Υπόσχεται, "ελπίδα" "διαφάνεια" "αναγέννηση" ή και καλύτερες ημέρες ενώ στην πραγματικότητα προσφέρει ανακύκλωση των ιδίων υλικών αλλά σε νέες συσκευασίες. 

Η επιτυχία ενός νέου κόμματος εξαρτάται περισσότερο από τη χαρισματικότητα του νέου αρχηγού, που είναι προαπαιτούμενο και όχι προτέρημα και δευτερευόντως από τοεκλογικό αφήγημα.

 Άλλωστε ο αγγελιοφόρος έχει μεγαλύτερη σημασία από το μήνυμα. 

Κρυφός "άσσος", στο μανίκι κάθε πολιτικού κόμματος.

 Όσον αφορά για το ρόλο των πολιτών στο νέο αυτό πολιτικό σκηνικό, αυτός είναι πάντα ο ίδιος. Ο ρόλος του κομπάρσου. 

Οι πολίτες ενθουσιάζονται, χειροκροτούν ,ελπίζουν, ψηφίζουν, απογοητεύονται και πάλι από την αρχή περιμένοντας να έρθει ένα νέο κόμμα, όπως το επόμενο λεωφορείο της γραμμής. Ο πολίτης πάντα πληρώνει και το νέο εισιτήριο!

Πραγματικά, οι πολίτες, είναι οι  μόνοι που περιμένουν να δουν ένα σημάδι αλλαγής πολιτικής, από όλους όσοι έχουν την ευθύνη της ζωής τους. Ματαιοπονούν! 

Ένα διαχρονικό πολιτικό ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί μέχρι στιγμής όπως και το ερώτημα του γνωστού άσματος, του δημοφιλούς αοιδού Αντύπα!

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου"

για την εφημερίδα Political)  

 

Αυτοδιοικητικοί της "πιάτσας" η Πολιτικοί του σαλονιού; Η υπεροχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έναντι της Κεντρικής Πολιτικής Σκηνής Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η διαρκώς αυξανόμενη απαξίωση των πολιτών προς την κεντρική πολιτική εξουσία, ιδιαίτερα μετά τα γνωστά τελευταία "παρατράγουδα" δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το πολιτικό επίπεδο στην κεντρική σκηνή και από που μπορεί να εντοπιστεί η αρχή για ποιοτική πολιτική παραγωγή. 

Ως επικοινωνιολόγος, με πολυετή εμπειρία, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η τοπική αυτοδιοίκηση και των δύο βαθμών ,Α και Β, αναδεικνύεται ως το μοναδικό "φυτώριο" παραγωγής πολιτικής ποιότητας.. Γιατί η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι απλώς ένας ενδιάμεσος σταθμός άσκησης εξουσίας αλλά ένα κρίσιμο σχολείο όπου δοκιμάζονται οι ικανότητες διοίκησης, η επαφή με την κοινωνία και η πολιτική αντοχή του πολιτικού προσωπικού μιας χώρας. 

Στη Γαλλία, η τοπική αυτοδιοίκηση θεωρείται εφαλτήριο για την εθνική πολιτική σκηνή. Η πορεία προς την κορυφή περνάει μέσα από την αυτοδιοίκηση- δημαρχία. Πολλοί πρόεδροι και πρωθυπουργοί της Γαλλίας, ξεκίνησαν την καριέρα τους από το δημαρχείο, διαμορφώνοντας πολιτικό κύρος και  κοινωνική επιρροή, μέσα από την άσκηση της τοπικής εξουσίας .Στη χώρα αυτή βέβαια, η τοπική αυτοδιοίκηση έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες, οικονομικούς πόρους και υψηλό πολιτικό 

κύρος .Δικαιολογημένα, θεωρείται σκαλοπάτι για ανώτερες κυβερνητικές θέσεις.

Στη χώρα μας το φαινόμενο αυτό παραμένει σπάνιο και όλοι γνωρίζουμε τα πολλά και άλυτα προβλήματα της αυτοδιοίκησης. Με αποτέλεσμα, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, είναι οι πολιτικοί που ξεκίνησαν από την τοπική αυτοδιοίκηση και συνέχισαν την πορεία τους στην κεντρική εξουσία. Η τοπική αυτοδιοίκηση παραμένει στην κοινή συνείδηση των πολιτών ένας θεσμός "δεύτερης" κατηγορίες, "φτωχός"  συγγενής και για αρκετά πολιτικά πρόσωπα είναι το "τέρμα" μιας καριέρας  και όχι η αφετηρία. 

Φυσικά, η ανωτερότητα της αυτοδιοίκησης σε σχέση με την κεντρική σκηνή δεν είναι απόλυτη ούτε όλοι οι αυτοδιοικητικοί είναι σωστοί και άξιοι πολιτικοί.

 Όμως, συγκριτικά με την κεντρική πολιτική σκηνή προσφέρουν περισσότερες εγγυήσεις ποιότητας, αξιοπιστίας, υπευθυνότητας και αποτελεσματικότητας.

Ένας αυτοδιοικητικός έχει σχέση με τον πολίτη προσωπική όχι διαμεσολαβητική. 

Δεν κρύβεται πίσω από κόμματα και  στρατηγικούς συμβούλους.

Είναι εκτεθειμένος καθημερινά στην κρίση των πολιτών. Δεν "θωρακίζεται" από κομματικά δίκτυα ούτε από τη συλλογική ευθύνη ενός υπουργικού συμβουλίου. Λογοδοτεί καθημερινά και η αποτελεσματικότητα του "μετριέται" με έργα και όχι με λόγια. 

Δεν έχει περιθώρια για θεωρητικολογίες ή ιδεολογικές υπεκφυγές. Στις εκλογές "πληρώνει" μόνος του το αντίτιμο που του αναλογεί! 

Αντίθετα, στην κεντρική πολιτική σκηνή η πολιτική ασκείται συχνά με όρους τηλεθέασης και κομματικής πειθαρχίας. Η πολιτική γίνεται επικοινωνιακό θέμα και όχι διοίκηση. Ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού στην κεντρική σκηνή προέρχεται από κομματικά "εκτροφεία" σε αντίθεση με την αυτοδιοίκηση, που οι περισσότεροι αυτοδιοικητικοί προέρχονται από επαγγελματικούς χώρους στους οποίους έχουν διαπρέψει με μεγάλη επιτυχία.

Αν θέλουμε πολιτικούς που να γνωρίζουν την πραγματικότητα, να έχουν εμπειρία διοίκησης και πρακτικής εφαρμογής πολιτικής  τότε ας αρχίσουμε να βλέπουμε την αυτοδιοίκηση  με άλλα μάτια. Γιατί εκεί χτίζεται η εμπιστοσύνη με τους πολίτες, καλλιεργείται ηγεσία και δοκιμάζεται η πολιτική αποτελεσματικότητα και η  επάρκειας ενός πολιτικού προσώπου.

Ίσως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε και να το κάνουμε όπως στη Γαλλία για να δούμε κάποια στιγμή αυτοδιοικητικό στέλεχος να γίνεται και πρωθυπουργός της χώρας! 

 

Τι "μισούν" περισσότερο οι πολίτες από τους πολιτικούς και πως να το αποφύγετε! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Σε μια εποχή που η δυσπιστία και η ενόχληση των πολιτών από τους πολιτικούς  είναι έντονη και εκφράζεται στην κάλπη με τα μεγάλα ποσοστά αποχής, υπονομεύει πρώτιστα και το δημοκρατικό μας πολίτευμα. 

Η πολιτική δεν είναι μόνο προτάσεις και προγράμματα, υπερβολικές υποσχέσεις, επιδόματα και κοινωνικές παροχές, είναι πρώτα και κύρια  η καθημερινή στάση, συμπεριφορά και ύφος ,με το οποίο γίνεται η επικοινωνία ενός πολιτικού προσώπου. 

Οι πολίτες απαιτούν ειλικρίνεια, ουσία και σεβασμό και απουσία πολιτικής εκμετάλλευσης προβλημάτων της επικαιρότητας.. Ειδικά στο θέμα αυτό οι πολίτες, αντιλαμβάνονται γρήγορα πότε ένα πρόβλημα χρησιμοποιείται για λόγους επικοινωνίας αντί να δοθεί ουσιαστική λύση. 

Η τέχνη για να ξανά-κερδηθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα είναι να αποφεύγονται τα λάθη που έχουν οδηγήσει στην απαξία του πολιτικού συστήματος, τα τελευταία χρόνια.. Στην καθημερινότητα του, πολύ απλά,  ένας πολιτικός θα πρέπει να μιλάει λίγο, να "ακούει" πολύ, να μην προκαλεί με τον τρόπος ζωής του, να μην υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών με απλοϊκές και ανέφικτες υποσχέσεις, να μη θεωρεί τον εαυτό του παντογνώστη, να αποφεύγει τις μεγαλόστομες εξαγγελίες, τις "στημένες" εμφανίσεις και γενικά τη φθηνή προπαγάνδα.

Να είναι γνήσιος εκπρόσωπος του πολίτη, με ημερομηνία λήξης και όχι επαγγελματίας πολιτικός, ανεπάγγελτος καιροσκόπος και γυρολόγος, για λόγους προσωπικής επιβίωσης! 

Οι πολίτες γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να περιμένουν θαύματα από τους πολιτικούς. Όμως δεν τους αρκούν τα ωραία συνθήματα στις προεκλογικές περιόδους. Δεν πείθονται πλέον. Απαιτούν  συνέπεια λόγων και έργων, εντιμότητα στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος και είναι αντίθετοι με τις συνεχείς προσωπικές επιθέσεις, τον λαϊκισμό και την τοξικότητα. 

Αυτό, που αρκετοί πολίτες χρεώνουν σε μεγάλο ποσοστό των πολιτικών προσώπων είναι ότι είναι αποκομμένοι από την πραγματική ζωή των πολιτών. Έχουν αποξενωθεί και το μόνο που επιδιώκουν είναι  να "κηδεμονεύουν" τους πολίτες,  ζητώντας συνεχώς την επιδοκιμασία και το χειροκρότημά τους. 

Η διαφορά στη σχέση πολίτη -πολιτικού από τα παλιά χρόνια, είναι ότι κάποτε οι πολιτικοί ενέπνεαν σεβασμό γιατί εκπροσωπούσαν αξίες ενώ σήμερα εκπροσωπούν και αναπαράγουν συμφέροντα με αποτέλεσμα οργή και θυμό από τους πολίτες. 

Παλαιότερα  οι πολιτικοί ήταν ο καθρέφτης  των ονείρων των πολιτών για ένα καλύτερο αύριο,σήμερα είναι η επιτομή των απογοητεύσεων τους. Και για να κλείνουμε το θέμα, οι πολίτες σήμερα δεν με "μισούν" την πολιτική, μισούν την υποκρισία την αδιαφορία και δεν αντέχουν άλλο τις διαρκείς διαψεύσεις και τα σκάνδαλα από το πολιτικό σύστημα.

 

Πολιτικοί σε πανικό: Όταν το σκάνδαλο "χτυπήσει" την πόρτα! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Ένα πολιτικό σκάνδαλο ροζ ή οικονομικό δεν είναι πλέον είδηση. Είναι επανάληψη. 

Έχει καταντήσει ρουτίνα τόσο παλιά όσο και οι πολιτική ιστορία στη χώρα μας. 

Αν είστε δημόσιο πρόσωπο και δεν έχετε σχέδιο διαχείρισης, τότε αφήνετε την πολιτική σας καριέρα στην τύχη. 

Χθες στα "μανταλάκια" του Τύπου ,σήμερα στη νέα συσκευασία της είδησης, στα social media.

Ο τύπος του σκανδάλου δεν αλλάζει το βασικό ερώτημα όταν το σκάνδαλο ξεσπάσει είτε από καταγγελία, διαρροή είτε από αποκάλυψη από τα μέσα, αν είστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσετε ή  αντιδράτε κάτω από πανικό, λάθη και ακινησία όπως ο λαγός στα φώτα του αυτοκινήτου.

Στην πολιτική η διαχείριση κρίσεων δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαιότητα. 

Κάποια στιγμή, το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτικών προσώπων, θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα. Αυτό που κρίνει την επιβίωση ενός πολιτικού προσώπου δεν είναι αν φταίει ή όχι αλλά ο τρόπος που αντιδρά. 

Το τρίπτυχο της επιβίωσης είναι ψυχραιμία, στρατηγική και συνέπεια στην επικοινωνία.

Ο πολιτικός θα πρέπει να έχει εκπαιδευτεί, να έχει "ζήσει" την κρίση πριν έρθει και να μην αυτοσχεδιάζει, να έχει γίνει "προσομοίωση" όπως η εκπαίδευση των μαχητικών πιλότων.

Η συντριπτική πλειονότητα των κρίσεων δεν προκαλεί πολιτικό κόστος επειδή υπάρχει ενοχή αλλά επειδή η διαχείριση είναι ανεπαρκής ή αντιφατική.

Η απουσία στρατηγικής οδηγεί σε μετάθεση ευθυνών, σε δηλώσεις που αναιρούνται, σε επιθέσεις σε δημοσιογράφους και μέσα, σε ακραίες πρόχειρες και καταστροφικές ενέργειες.

Η ανάγκη ύπαρξης θεσμικής και επιχειρησιακής ετοιμότητας από ένα σοβαρό πολιτικό γραφείο επικοινωνίας μπορεί να περιορίσει τις απώλειες αλλά και να ενισχύσει την εικόνα πολιτικής ωριμότητας του προσώπου. Να βγει και κερδισμένος από την κρίση!

Στις ώρες πίεσης δεν υπάρχει περιθώριο για αυτοσχεδιασμούς, επιθετική ρητορική αλλά για συντεταγμένη, πειθαρχημένη και έξυπνη στρατηγική διαχείριση. 

Μία πολιτική κρίση δεν είναι ακραία πιθανότητα, είναι αναπόφευκτο φαινόμενο στις μέρες μας. Είναι ο κανόνας και όποιος δεν είναι. προετοιμασμένος απλώς θέτει τον εαυτό του, σε τροχαία αποδόμησης 

Στην πολυετή διαδρομή μου ως επικοινωνιολόγος, πάντα το πρώτο 24ωρο, η πρώτη αντίδραση, θα κρίνει το  μέλλον του πολιτικού. 

Όταν το σκάνδαλο "χτυπήσει" την πόρτα, θα πρέπει να είστε έτοιμοι!

 

 

Πως να μετατρέψετε τη "δεύτερη ευκαιρία" στην πολιτική σε πραγματική επιτυχία! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.).

 

Στην πολιτική η έννοια της "δεύτερης ευκαιρίας" δεν είναι θέμα τύχης αλλά συστηματικής και επίμονης προσπάθειας και συνεργασίας με ειδικούς της επικοινωνίας. Είναι οι σύμβουλοι στρατηγικής, οι  αναλυτές και οι λογογράφοι, που θα σχεδιάσουν, θα μελετήσουν και θα προτείνουν τη νέα πορεία ενός πολιτικού ή αυτοδιοικητικού προσώπου.

Θα χτίσουν το αφήγημα της νέας εικόνας του και τις συμμαχίες με τους ανθρώπους που ξέρουν να παίζουν καλά το παιχνίδι της επανεκλογής. Η "δεύτερη ευκαιρία" είναι καθαρά θέμα στρατηγικών κινήσεων και μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε πραγματική επιτυχία. 

Πολύ απλά, "να πάρετε το αίμα σας πίσω" με την εκ νέου εκλογή σας!

Μία επιστροφή στην πολιτική είναι μία μάχη σκληρή, σε όλες τις εκφάνσεις της και σε μία τέτοια  μάχη η "τύχη" έχει την μικρότερη συμμετοχή. Χωρίς αποτελεσματική στρατηγική και επικοινωνία, η καλύτερη πολιτική πρόταση μένει στο περιθώριο.

Δεν αρκεί η επιθυμία ενός πολιτικού να επανακάμψει, να ξαναμπεί στο παιχνίδι με τη διαδικασία επανεκλογής του. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και μόνο το "καλό όνομα" δεν αρκεί. 

Ο κόσμος είναι σκληρός, δεν συγχωρεί εύκολα και ξεχνάει πολύ γρήγορα. 

Πρέπει ο πολιτικός να δείξει ότι έχει πάρει το μήνυμα, να κάνει την αυτοκριτική του, τον απολογισμό του, να δείξει ότι έχει αλλάξει και να μπει στη μάχη με νέα όπλα. 

Οι πολίτες θα δώσουν "δεύτερη ευκαιρία" αν πραγματικά έχουν πειστεί ότι το πολιτικό πρόσωπο το αξίζει και αυτό δεν γίνεται με παλιές στρατηγικές, φθαρμένα συνθήματα και συνταγές του παρελθόντος. Με προγραμματικές δεσμεύσεις και πολιτική ωριμότητας και όχι με ευχολόγια! 

Για να ξανακερδίσετε την εμπιστοσύνη των πολιτών πρέπει να μην αποφύγετε να αντιμετωπίσετε κατάματα τους λόγους της ήττα σας. 

Πιθανόν να χρειαστεί να απομακρύνετε ακόμη και τους μέχρι χτες βασικούς συνεργάτες και ανθρώπους που είχατε δίπλα σας.

Ως επικοινωνιολόγος, με πολυετή εμπειρία στο χώρο της πολιτικής και της αυτοδιοίκησης, έχω μελετήσει σε βάθος, πως μπορεί να βοηθηθούν πολιτικά και αυτοδιοικητικά πρόσωπα να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου, να χτίσουν εκ νέου μια ουσιαστική σχέση με τους πολίτες, να παρουσιάσουν τη νέα αυθεντική εκδοχή του εαυτού τους και να "ανοιχτούν" σε νέες  ομάδες πολιτών ψηφοφόρων. 

Με σύγχρονες στρατηγικές επικοινωνίας, με στόχο την ανάδειξη των δυνατών σημείων του κάθε υποψηφίου και την πραγματική επαφή του με τις ανάγκες της κοινωνίας. 

Σχεδιάστε με τους ειδικούς συμβούλους σας  το νέο ξεκίνημα σας και πιστέψτε ότι μπορείτε να μετατρέψετε τη "δεύτερη ευκαιρία" σε πραγματική επιτυχία.

 

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου" 

για τη ψηφιακή εφημερίδα Political) 

 

 

Όταν οι αντιπολιτεύσεις δεν μαθαίνουν! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Υπάρχει μία παροιμία που λέει "δεν μπορεί να σκοντάψεις δύο φορές, στην ίδια πέτρα"! 

Στην πολιτική όπως και ζωή το να σκοντάφτεις δύο φορές την ίδια πέτρα σημαίνει ότι δεν έχεις διδαχθεί από τα λάθη σου. Ηγέτες και κοινωνίες που επαναλαμβάνουν τα ίδια σφάλματα δείχνουν αδυναμία προσαρμογής και 

έλλειψη διοαρατικότητας. Η πολιτική απαιτεί  μνήμη, κρίση και ικανότητα να αξιοποιούνται οι εμπειρίες του παρελθόντος ώστε να αποφεύγονται παγίδες στο μέλλον. Έτσι το ρητό τονίζει την αξία της μάθησης μέσα από τα λάθη 

ώστε αυτά να μην επαναλαμβάνονται.

Στην πολιτική και  ιδιαίτερα στο χώρο της αντιπολίτευσης συμβαίνει να επαναλαμβάνονται λάθη στρατηγικής, τακτικής, προσώπων με αποτέλεσμα να οδηγούνται, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ξανά και ξανά σε εκλογικές ήττες.

Σύνηθες το φαινόμενο από αντιπολιτεύσεις εγκλωβισμένες σε εσωστρέφεια, προσωπικές φιλοδοξίες, αδυναμία συγκρότησης πειστικού εναλλακτικού σχεδίου και προσαρμογής στις νέες κοινωνικές συνθήκες να οδηγούνται σε αλλεπάλληλες ήττες από τον ίδιο αντίπαλο. 

Βλέπουμε αντιπολιτεύσεις, στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στην αυτοδιοίκηση, να ανακυκλώνουν τις παλιές συνταγές, φθαρμένα προσώπα, εσωτερικές έριδες αντί να ακούσουν την κοινωνία και να αλλάξουν πορεία. 

Σαν να σκοντάφτουν  ξανά και ξανά στην ίδια πέτρα ενώ η κοινωνία τις προσπερνά. 

Το μοτίβο είναι να ξεκάθαρο. Επαναλλαμβανόμενα λάθη, ίδιες συνταγές, ίδια αποτελέσματα. 

Μόνο ένας αιθεροβάμων θα περίμενε κάτι διαφορετικό.

Στην τοπική αυτοδιοίκηση στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, βλέπουμε συχνά τις αντιπολιτεύσεις, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, να ανακυκλώνουν την ίδια τακτική, τις προσωπικές αντιπαραθέσεις, εσωστρέφεια και άρνηση συνεργασιών. Αποτέλεσμα να αφήνουν τον εκάστοτε τοπικό άρχοντα να κυριαρχεί χωρίς σοβαρό λόγο. 

Η πολιτική δεν συγχωρεί την αδράνεια. Όποιος επιμένει να σκοντάφτει στην ίδια πέτρα 

κινδυνεύει να μείνει μόνιμα στην άκρη του δρόμου, βλέποντας τους άλλους να προχωρούν!

 

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου")

 

 

Η "αμνησία" Αυτοδιοικητικών όταν πιάσουν "καρέκλα" στην Κεντρική Εξουσία! Άρθρο του Θανάσης Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η σχέση της τοπικής αυτοδιοίκησης με τη κεντρική εξουσία υπήρξε ανέκαθεν προβληματική. 

Παρά τις διακηρύξεις για αποκέντρωση, οικονομική αυτοτέλεια, αυτονομία και ενίσχυση του ρόλου των Δήμων και Περιφερειών, οι τοπικοί θεσμοί λειτουργούν περισσότερο ως διαχειριστές "εντολών"  της κάθε κυβέρνησης, παρά ως θεσμοί με δική τους βούληση και ευθύνη.

Η Αυτοδιοίκηση ενώ είναι ο θεσμός που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη, κατανοεί άμεσα τα προβλήματα και έχει τη δυνατότητα να προσφέρει λύσεις ευέλικτες και προσαρμοσμένες στις πραγματικές ανάγκες, λειτουργεί σαν εκτελεστικός βραχίονας των διαφόρων υπουργείων και μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο γεμάτο ασάφειες και αγκυλώσεις. 

Πολύ απλά γιατί το κράτος -υπερκηδεμόνας δεν εμπιστεύεται την τοπική αυτοδιοίκηση. 

Στην κυριολεξία δεν την αφήνει να ανασάνει. Αποκέντρωση στα λόγια αλλά συγκεντρωτισμός στην πράξη. 

Ακόμη πιο οξύμωρη είναι η στάση αρκετών προσώπων που ενώ ξεκίνησαν από την τοπική αυτοδιοίκηση και γνώρισαν από πρώτο χέρι της δυσκολίες μόλις κατέλαβαν θέσεις στην κεντρική εξουσία υιοθέτησαν πλήρως τη λογική της απόστασης, και της απαξίας από το χώρο που τους ανέδειξε πολιτικά. 

Στην πολιτική -όπως και στη ζωή-η πορεία ενός ανθρώπου κρίνεται όχι από τις θέσεις που καταλαμβάνει αλλά από τη μνήμη και την ευγνωμοσύνη που δείχνει για το από  που ξεκίνησε. Σύνηθες  είναι το φαινόμενο, στελέχη που αναδείχθηκαν μέσα από την αυτοδιοίκηση μόλις φόρεσαν το "κουστούμι" του βουλευτή ή υπουργού, λησμόνησαν εντελώς τη διαδρομή τους.

Ξέχασαν τα μικρά αλλά ζωτικά προβλήματα της καθημερινότητας που τους απασχολούσαν όπως δρόμοι με λακκούβες, σχολεία χωρίς φύλαξη, την γάγγραινα της γραφειοκρατίας. 

Ξέχασαν την πιο ουσιαστική μορφή της πολιτικής, τον άνθρωπο, τον πολίτη. Γιατί στις μεγάλες "καρέκλες" ο πολίτης δεν είναι πρόσωπο, με όνομα, ανάγκες και φωνή αλλά στατιστικό στοιχείο και κατηγορία κοινού! Η μνήμη όμως δεν είναι πολυτέλεια για ένα πολιτικό είναι καθήκον. 

Όταν κάποιος που έχει βιώσει τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και αρνείται να τις υπερασπιστεί από τη νέα του θέση, τότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο πολιτικό αλλά και αξιακό. 

Ως  Επαγγελματίας στο χώρο της επικοινωνίας για περισσότερες από δύο δεκαετίες, δίπλα στην αυτοδιοίκηση γνώρισα τι σημαίνει "πολιτική με πρόσωπο".  Έμαθα πως η εμπιστοσύνη των πολιτών χτίζεται μέρα με τη μέρα και όχι με μεγάλα λόγια αλλά με μικρές πράξεις. Με συνέπεια με παρουσία και με ενσυναίσθηση.

 Όποιος ανέβηκε πολιτικά, χάρη στην Αυτοδιοίκηση έχει χρέος να της μείνει πιστός. Να την υπηρετεί στην πράξη και από τις πιο υψηλές θέσεις. Διαφορετικά απλά θα περάσει και θα χαθεί...  Η πολιτική δεν είναι σκαλοπάτι για προσωπική ανέλιξη. 

Είναι κύκλος ευθύνης που ξεκινά από την κοινωνία και επιστρέφει σε αυτήν. 

Η Αυτοδιοίκηση χρειάζεται ουσιαστική θεσμική αναγνώριση, πραγματικούς πόρους και ανθρώπους που δεν ξεχνούν όταν ανέβουν πολιτικά σκαλοπάτια.

Δεν έχει ανάγκη ούτε από "προστάτες" ούτε από αμνήμονες πολιτικούς, που ξεχνούν τις ρίζες τους.

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου")!

 

Νέοι πολιτικοί: Σε ποιο κόμμα να "ποντάρετε", για να χτίσετε πολιτική πορεία όταν θα γραφθεί η ιστορία! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος – Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η είσοδος στην πολιτική δεν είναι απλή υπόθεση και σίγουρα δεν είναι ένα απλό παιχνίδι τύχης. Για τους νέους ανθρώπους, που φιλοδοξούν να μπουν στο πολιτικό στίβο και να διαμορφώσουν τις εξελίξεις, να βρίσκονται μέσα στο κέντρο των αποφάσεων, η επιλογή του κόμματος που θα ενταχθούν, παίζει καθοριστικό ρόλο. Ρεαλιστικά δεν αρκεί να είναι ιδεολογικά ευθυγραμμισμένοι, χρειάζεται να δουν και την προοπτική εξουσίας. Η επιλογή κόμματος δεν είναι απλώς επιλογή "κομματική στέγης" αλλά ένας χώρος μάχης, συνεργασίας και ευθύνης. 

 

Η χώρα μας χρειάζεται νέους πολιτικούς να "μπολιάσουν" με το υγιές υπάρχον πολιτικό κομμάτι, όσο μέγεθος κι αν έχει. Οι νέοι δεν είναι το μέλλον αλλά το παρόν στην πολιτική.

Ένας νέος πολιτικός, θα πρέπει, πριν πάρει τις αποφάσεις του, να μελετήσει τις κοινωνικές και πολιτικές τάσεις της κοινωνίας. Ποιες είναι οι αξίες, ποια είναι τα θέματα που ενδιαφέρουν τους νέους και φυσικά αν υπάρχει και κενό εκπροσώπησης.

 

Η ισχυρή και "χαρισματική" προσωπικότητα ενός αρχηγού κόμματος, προσφέρει ευκαιρίες ανέλιξης, ιδιαίτερα σε νέα στελέχη. Δεν είναι όμως αρκετή. Θα πρέπει να εξετάσετε αν υπάρχουν οι αναγκαίες δομές και οργανωμένες τοπικές οργανώσεις. Διαφορετικά, είναι ένα πολιτικό κόμμα "μιας χρήσης" και απλά κάνετε ένα "πέρασμα" στην πολιτική σκηνή 

χωρίς να χτίζετε την προσωπική πολιτική σας πορεία. Παράλληλα θα πρέπει ο νέος πολιτικός να δει αν το κόμμα- επιλογής του, τον εκφράζει αξιακά, διαφορετικά κινδυνεύει να φθαρεί προσωπικά και πολιτικά.

 

Ένα κόμμα στα πρόθυρα της εξουσίας είναι μια ευκαιρία για ένα νέο πολιτικό, αρκεί  να μπει "νωρίς", γιατί τα κόμματα όταν γίνουν κυβερνήσεις, επιλέγουν στελέχη με διαδρομή στο κόμμα και πολύ λίγα άτομα μόνο με πρόσωπο. Θα πρέπει να προλάβει το "κύμα" της επιτυχίας.

 

Η επιλογή κόμματος, για ένα νέο πολιτικό, δεν είναι συμβολική πράξη ταύτισης αλλά 

ουσιαστική επιλογή  κατεύθυνσης και προοπτικής. Αν ο στόχος είναι η συμμετοχή στην διακυβέρνηση τότε η πολιτική διαίσθηση  πρέπει να συνδυαστεί με την στρατηγική σκέψη.

 

Σας εύχομαι ένα όμορφο, ξεκούραστο και φωτεινό καλοκαίρι! Ραντεβού  ξανά  τον Σεπτέμβρη, με νέες ιδέες, όρεξη και δύναμη  για όσα μας περιμένουν και σίγουρα δεν θα είναι λίγα!

 

Όταν η πολιτική επικοινωνία οδηγεί σε λάθος ανθρώπους την εξουσία. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.).

 

Στην εποχή της εικόνας και της στρατηγικής ο σύμβουλος επικοινωνίας, ο επικοινωνιολόγος, παίζει καθοριστικό ρόλο στο χτίσιμο του προφίλ ενός υποψηφίου, στη δημιουργία των μηνυμάτων, στο σχεδιασμό της προεκλογικής εκστρατείας, στις ομιλίες, τις συνεντεύξεις του και σε πολλά ακόμη. Ο ρόλος του επικοινωνιολόγου δεν περιορίζεται μόνο στη διαχείριση της εικόνας του υποψηφίου, είναι ένας ρόλος με επιρροή, με ηθικές και πολιτικές προεκτάσεις. Μια συνεργασία που ενέχει έναν κίνδυνο, που αναγνωρίζεται πολύ αργά. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη! 

Όταν οι άνθρωποι που επιλέγουμε να στηρίξουμε αποδεικνύονται  ανάξιοι της εμπιστοσύνης όχι μόνο της δικής μας αλλά και του κόσμου. Δεν είναι λίγες οι φορές που επικοινωνιολόγοι έχουν νιώσει τη  δυσάρεστη επίγευση της απογοήτευσης. 

Υποψήφιοι που μόλις κέρδισαν την καρέκλα της εξουσίας πρόδωσαν αρχές και αξίες, μπροστά στη ματαιοδοξία, την ιδιοτέλεια, τη διαφθορά, απαξίωσαν όσους τους  στήριξαν και δεν τήρησαν τις υποσχέσεις απέναντι στην κοινωνία. 

Μεγάλη η ευθύνη ενός επικοινωνιολόγου όταν ο πελάτης του ασκεί την εξουσία χωρίς ήθος, χωρίς συνέπεια, χωρίς κοινωνική προσφορά. 

Η επικοινωνία στην πολιτική είναι ένα όπλο πολύ δυνατό και πρέπει να χρησιμοποιείτε με κριτήριο τη συνείδηση και κυρίως με μέτρο. Πρέπει όλοι όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική επικοινωνία να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στην επιλογή του υποψηφίου πελάτη. Ποιό είναι το προφίλ , το όραμα, οι στόχοι του για την επόμενη ημέρα. 

Διαφορετικά συμμετέχουμε, άθελα μας, στη διαιώνιση ενός συστήματος που απαξιώνει όχι μόνον εμάς ως επαγγελματίες αλλά και την πολιτική και την κοινωνία.  Όσοι δουλεύουμε πίσω από τις "κουρτίνες" επηρεάζουμε άμεσα ή έμμεσα, τπ μέλλον το δικό μας των παιδιών μας και της κοινωνίας. 

Γιατί η πολιτική επικοινωνία δεν είναι απλώς τεχνική. Είναι ευθύνη. 

Ίσως χρειάζεται να επιλέγουμε καλύτερα ποιον βοηθάμε να ανέβει, να κερδίσει την εξουσία. Δεν είναι όλοι οι υποψήφιοι άξιοι πολιτικής εκπροσώπησης όσο "εκλέξιμοι" κι αν φαίνονται από πρώτη άποψη. 

Ένας επαναπροσδιορισμός των κριτηρίων με τα οποία επιλέγουμε συνεργασίες για να μην είναι ασήκωτο το ηθικό βάρος!

 

(Από την σειρά των άρθρων: Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου!)

Η ελληνική πολιτική μοιάζει με τηλεοπτικό reality επιβίωσης. Φύγε εσύ, έλα εσύ! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου Συγγραφέα Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης.(Σ.Ο.Π.Α.)

 

Στο ελληνικό πολιτικό reality επιβίωσης δεν έχει σημασία ποιος θα επιβιώσει αρκεί να φύγει αυτός που αντιπαθούμε. Δεν έχει σημασία αν φύγουμε και εμείς, αρκεί που πετύχαμε να φύγει ο "άλλος".  Αρκεί που καταφέραμε να έχουμε ίσες ευκαιρίες στην καταστροφή!  Να θυμίσω τη φράση "γαία περί μιχθήτω".  Να γίνουν όλα μπάχαλο και μετά βλέπουμε. 

Στην πολιτική είναι το εθνικό μας σπορ. Δεν ψηφίζουμε απλώς καταψηφίζουμε και μετά ακολουθεί η επένδυση στο "τίποτα". Φυσικά το πιο σημαντικό σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Όχι απαραίτητα προς το καλύτερο.  Αρκεί να μην είναι ο ίδιος, ο προηγούμενος! 

Είναι μια βαθιά πολιτισμική ριζωμένη σοφία στο σύγχρονο έλληνα ψηφοφόρο.  Βαριέται εύκολα και πιστεύει ότι η φράση "γαία περί μιχθήτω"  δεν είναι καταστροφή. Είναι ποιητική πολιτική πράξη κάθαρσης! Αδιαφορεί αν ακολουθήσουν, ακρίβεια, capital  control, κλειστές  τράπεζες, ανεργία στα ύψη, απομόνωση, θεσμική αποσύνθεση. 

Μετά τον "Κανέναν" που έρχεται πρώτος στην προτίμηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, έρχεται η επένδυση στο απόλυτο τίποτα. Δεν χρειάζεται να υπάρχουν ούτε προγράμματα ούτε σχέδια ούτε νέες ιδέες ούτε μεταρρυθμίσεις  ούτε αξιόλογες πολιτικές προσωπικότητες. Η πολιτική δεν είναι τηλεοπτικό reality επιβίωσης ούτε πρέπει έτσι να αντιμετωπίζεται.

 Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν ευθύνεται μόνο ένας και αν αυτός φύγει, όλα θα διορθωθούν. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και αφορά κατάλυση θεσμών, γραφειοκρατία και πολιτικές κουλτούρες σε βάθος ετών.  Η έλλειψη πολιτικής πρότασης, χωρίς σχέδιο διακυβέρνησης, είναι πολιτική καταστροφική για τη δημοκρατία, αν οι πολίτες αδιαφορούν για το αύριο του κράτους και τις δομές του και ενδιαφέρονται μόνο για την πτώση του "εχθρού" . Γίνονται εύκολα θύματα δημαγωγίας, φανατισμού και πολιτικού καιροσκοπισμού. 

Στην πολιτική η φράση  "γαία περί μιχθήτω"  σηματοδοτεί συλλογική κόπωση χωρίς πυξίδα  και μια πολιτική ανωριμότητα που δεν λογαριάζει συνέπειες και οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή.

 

Πώς να μιλήσετε για πολιτική στην παραλία χωρίς να μυρίζετε… άρωμα καρύδας! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος-Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α)

 

Καλοκαίρι με 40 βαθμούς υπό σκιά και από το μέτωπο της ξαπλώστρας, με τα κεφτεδάκια στο κλασικό τάπερ, το φρέντο καπουτσίνο στο χέρι κι εσείς να θέλετε να μιλήσετε και να αναλύσετε την πολιτική κατάσταση της χώρας, σκουπίζοντας τον ιδρώτα κάτω από τα τεράστια γυαλιά ηλίου;
Κινδυνεύετε να χαρακτηριστεί είτε stand up – κωμικός η και στην καλύτερη περίπτωση γραφικός influencer.
Αν είστε πολιτικός, δεν πάτε στην παραλία για να πουλήσετε την πολιτική πραμάτεια σας ούτε να κάνετε branding του εαυτού σας. Το πολύ – πολύ να ακούσετε τα "σχολιανά" με τα οποία οι άνθρωποι θα σας "στολίσουν" και απλά θα ψελλίσετε  εξηγήσεις αν χρειαστεί.
Φυσικά, μπορείτε να ξεκινήσετε μία πολιτική κουβέντα είτε βολτάροντας είτε πίνοντας αναψυκτικά στο υπαίθριο μπαρ, με πολλή προσοχή, με τακτ και με δόσεις αυτοσαρκασμού της πολιτικής και διάφορων πολιτικών προσώπων.
Ο κόσμος κουράστηκε από την υπερβολική πολιτική επικάλυψη των πάντων. Θέλει καθαρές κουβέντες, ειλικρίνεια και απεχθάνεται την αποστειρωμένη ξύλινη γλώσσα. Αφήστε την για την επόμενη δημόσια τοποθέτηση σας στην συνέλευση του συλλόγου των  εφαπλωματοποιών που είστε καλεσμένος!
Ο κόσμος ζητάει αυθεντικότητα, μονολεκτική και σκωτσέζικου τύπου επικοινωνία, μία δροσερή πινελιά, κάτω από τον ήλιο της παραλίας και όχι φλυαρία.
Στην παραλία όπως και σε κάθε άλλη κοινωνική εκδήλωση ο κόσμος συναναστρέφεται με ανθρώπους που τον σέβονται, τον ακούνε ακόμη και αν διαφωνούν μαζί του.
Μιλήστε τους σαν άνθρωπος όχι σαν δελτίο Τύπου.

Ακολουθήστε την πλατωνική φιλοσοφία και βάλτε την προσωπική συμμετοχή σας στα δρώμενα. 

Παίξτε μαζί τους από τένις μέχρι beach volley και θα πετύχετε ψυχική συμμετοχή.
Δείξτε ότι καταλαβαίνετε, πως ζει, πως σκέφτεται ακόμη και τι τον κρατάει ξύπνιο τα βράδια.
Έτσι, θα τον κερδίσετε στην παραλία όχι γιατί μυρίζεται άρωμα καρύδας αλλά γιατί "φοράτε" το άρωμα της Αλήθειας!

 

Όλο μέλι, μέλι, και τηγανίτα τίποτα. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου Συγγραφέα Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης

 

Η φράση «όλο μέλι, μέλι, και τηγανίτα τίποτα» περιγράφει εύγλωττα και εύστοχα την απόσταση ανάμεσα στα μεγάλα λόγια και τη μικρή ή ανύπαρκτη πράξη. Η φράση αυτή, τα μεγάλα λόγια, χωρίς αντίκρισμα, περιγράφουν πολιτικούς που υπόσχονται τα πάντα, πριν τις εκλογές και μετά αρχίζουν τις δικαιολογίες γιατί δεν προχώρησαν σε πράξεις.

Ξαφνικά η «τηγανίτα» εξαφανίστηκε και το μόνο που έμεινε από το μέλι είναι το άρωμα. Όσο οι πολίτες συνεχίζουμε να επιβραβεύουμε το μέλι τόσο θα μένουμε νηστικοί. Δεν θα πιστεύουμε σε τίποτα, σε κανέναν. Θα χαθεί η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, θα ενισχυθεί ο λαϊκισμός και θα καλλιεργηθεί η αδιαφορία και η αποχή από τις κάλπες.

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι εκλογές, οι πολιτικοί ως σεφ, θα μας σερβίρουν υποσχέσεις γλυκές και γκουρμέ, αλλά στο τέλος θα καταλήξουμε να τρώμε αέρα κοπανιστό.

Θα χορτάσουμε από εξαγγελίες οράματα, γλυκόλογα, αλλά θα υποχρεωθούμε μετά τις εκλογές σε υποχρεωτική νηστεία!

Το μενού της πολιτικής, το πιάτο της ημέρας των εκλογών είναι γεμάτο από ελπίδα, καραμελωμένες υποσχέσεις και μέλι για να γλιστράνε ευχάριστα στον ουρανίσκο των ψηφοφόρων.

Το εστιατόριο του πολιτικού μας συστήματος, έχει βραβευθεί με πολλά αστέρια χάρη των σεφ που έχουν κερδίσει τις καρδιές των πεινασμένων πελατών τους, που πιστεύουν ότι μπορεί να χορτάσουν από λόγια.

Και για να σοβαρευτούμε. Η πολιτική χρειάζεται λόγο, αλλά και πράξη. Το ζητούμενο είναι ο πολιτικός να μιλάει ωραία και να πείθει με τα λεγόμενα του.

Όσο όμως ψηφίζουμε με βάση τα λόγια, δεν θα πρέπει να έχουμε παράπονα γιατί θα τρώμε ένα μενού με σάλτσα χωρίς φαγητό!